Ponad 100 lat pomiędzy Słupcą a Strzałkowem (woj. wielkopolskie), w miejscowości Łężec znajdowała się granica prusko-rosyjska. Dziś o tym miejscu informują tablice przy drodze. Jest też fragment starego słupa.
Granica pomiędzy Prusami a Rosją była jedną z najdłuższych w XIX-wiecznej Europie. Biegła od Schmaleningken w północnym krańcu Prus Wschodnich do Mysłowic na południowym krańcu Górnego Śląska. Liczyła 1113 kilometrów. W Wielkopolsce miała ok. 200 kilometrów. W okolicach Mysłowic istniał tzw. kąt trzech cesarzy – w tym miejscu bowiem schodziły się granice trzech mocarstw: rosyjska, pruska i austriacka.
Po II rozbiorze Polski (1773 rok) zarówno Słupca, jak i Strzałkowo znalazły się w zaborze pruskim. Ale Kongres Wiedeński w 1815 roku na nowo podzielił terytorium Europy. Powstało wówczas Wielkie Księstwo Poznańskie i Królestwo Polskie. I tak oto Słupca znalazła się pod wpływem rosyjskim, a Strzałkowo pozostało w granicach zaboru pruskiego. Ustawiono rogatki, a drogę przedzielał najpierw łańcuch przymocowany do kamiennych słupów, a później drewniany szlaban. Mieszkańcy Strzałkowa nazywali słupczan „łańcuchami”, a oni ich – „bażantami”.
Strzałkowo w tamtych czasach uważano za początek Europy. Z tej bowiem miejscowości w 1882 roku ruszała kolej berlińska, połączona z europejską siecią. Po stronie rosyjskiej końcową stacją kolei carskiej (szerokotorowej) było Kutno, oddalone o 120 km. Podróżni odcinek między Kutnem a Strzałkowem musieli pokonywać konno.
Dziś Łężec znajduje się w powiecie słupeckim, w gminie Strzałkowo. O dawnej granicy, a także o obozie jenieckim w Strzałkowie przypominają tablice informacyjne.
Proszę wycieczki 