Maryja Róża Mistyczna objawiła się w Montichiari – Fontanelle (Włochy) w 1947 roku. Ukazała się pielęgniarce Pierinie Gilli. Maryja ubrana była w biały płaszcz z trzema różami: białą, czerwoną i złotą. Jej wizerunek (figurkę) zobaczyliśmy w starym kościele p.w. świętego Leonarda w Troszynie Polskim (woj. mazowieckie).
Róża biała oznacza Niepokalane Poczęcie Matki Bożej, czerwona, że jest Bolesną Królową i Matką Miłosierdzia, a złota, że przysługują jej tytuły Królowej Nieba i ziemi oraz Matki Kościoła. W kolejnych objawieniach we Włoszech Maryja róże przyrównała do oddanych sobie dusz. I tak róża biała na płaszczu oznacza dusze żyjące duchem modlitwy, czerwona pokutujące i gotowe do ofiar, a złota żyjące duchem wynagradzającym za grzechy i niewierności. Matka Boża mówiła do Pieriny tylko trzy słowa: „Modlitwy, wynagrodzenia, pokuty”.
Świątynia w Troszynie Polskim powstała w 1636 r. Jest jednym z najstarszych kościołów drewnianych na Mazowszu i jednym z najmniejszych. Sam Troszyn jest znany od 1239 roku. Polskim został w XVII wieku, w odróżnieniu od Niemieckiego, dziś Nowego, w którym do 1945 roku mieszkali niemieckojęzyczni memmonici.
Parafię erygował bp Jan Łodzia w 1341 roku. Fundował ją prawdopodobnie książę Trojden (lub Ziemowit II). Pierwszy kościół stanął nad Wisłą i nosił wezwanie św. Trójcy. Nowa świątynia, zapewne już pod wezwaniem św. Leonarda, stanęła z dala od rzeki, na terenie, który w 1552 roku przekazał Zygmunt August. Obecny kościół wzniesiono w 1636 roku, o czym świadczy m.in. data wycięta na belce tęczowej. Z tego czasu pochodzi też ołtarz główny, boczny i ambona. Z kolei z XVIII wieku pochodzi pozytyw organowy, odrestaurowany w 2008 roku. Instrument z zachowaną szafką organową, wiatrownicą klapowo-zasuwową, klawiaturą, dwoma mieszkami fałdowymi oraz kilkoma piszczałkami drewnianymi i metalowymi ma sześć głosów oraz 45 klawiszy z tzw. krótką oktawą.
Świątynię w Troszynie Polskim konsekrowano w 1665 roku. W 1800 roku kościół znajdował się w złym stanie. Remont przeprowadzono w latach trzydziestych XIX w. W 1926 roku wymieniono dach gontowy na blaszany, a ok. 1970 r. pomalowano ściany. Podczas powodzi 1982 r. wdzierająca się woda spowodowała uszkodzenia zabytkowej konstrukcji. Na szczęście ocalało wyposażenie. Udało się też odrestaurować zabytkowy ołtarz, konfesjonał, figury i obrazy.
